धुक्यात हरवलेल्या सन्ध्याकाळी
हळुच भविष्याची कवाडे उलगडतात
खिन्नतेची बासरी वाजवत....
मनाची हुरहुर शिगेला पोहचते
पवित्र घन्टानादात हरवते,
धुक्यात हरवलेले, चर्चही स्तब्ध,
जीवघेणी शान्तता, विचारही नि:शब्द....
स्व:ताचा जीवघेणा शोध घेत,
धुके काळीज चिरुन शिरते
आत, आत, पुर्ण अन्तरन्गात,
अनामिक अस्वस्थता मेल्या मनात....
धुके क्रुसाला घट्ट आवळते
उपाशी विधवेच्या आवेगाने.
तरीही चर्चच्या घन्टा निनादतात !
शरीर कोसळुन पडते, उन्मादी पश्चातापाने
-ग्रेस
No comments:
Post a Comment